öyle vuruyor ki içime þarkýlar bu aralar öyle sýradan doðuyor ki güneþ griye çalan güne korkuyorum usuma sahip olmak isteyen kara-kýzýl arzulardan
acýtana kadar aldatýyor beni bensizliðim rýhtýmlara demir atmýþ yapayalnýz balýkçý tekneleri gibi çarpýyor dalgalar yanýyorum arsýz alazlarda deli divane
lahitlerde yazýlý destanlar kazýnýyor göðsümün dipsiz derinlerine kanýyorum dilden dile içimde yitmek üzere vuruþlarý yüreðimin
pamuksu aklar yok þimdi gökyüzünde kara her þey alabildiðine rastýk çekmiþ sözlerine gece sahipsiz fikrimi ayartýyor büyüleriyle ay ýþýðýnda oynaþýyor þeytani dansýnýn örtüsünde
öyküler düzüyorum gidiþlerin bitiþlerine hüzünlü bir melodi çalýyor laternalarda her sonbahar ve üþüyen yapraklarýn içine gizleniyorum yitmiþ serçelercesine titreyip kuruyor yeþiller zamanýn bittiði yerde
oltasýný yeryüzüne sarkýtan karanlýklarýn prensi yakalýyor son demlerini özlemlerin
öyle vuruyor ki þarkýlar bu ara ölesim geliyor yalnýzlýðýn kollarýnda
fakat ruhumda can bulan bir sözle süzülüyorum eðreti bir meltemde uçurtmalara tutunup son anda maviyi çalýyorum bulutlarýn arasýndan
çekiyor beni kendine aþk ve yeniden baþlýyor her þey…bitmiyor düþ
atilla güler Sosyal Medyada Paylaşın:
Atilla Güler Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.