Bir zaman yanmýþ da gönlüm nar gibi... Kül altýnda Mangaldaki har gibi... Ateþ yürüyünce bir uçtan uca... Kýp kýzýl kesilmiþ gönlüm kor gibi...
O kor sönmemiþ de dönüþmüþ köz’e... O köz her yakýþda aþk vermiþ öz’e... Gönül her çýðrýþda seslenmiþ...”aman! ” Her “aman! ” sesleniþ dönüþmüþ söz’e...
Ýþte! ..bugün, bu þiirler...bu çýðlýk... Taþýyor hep içimden...ýlýk – ýlýk... Sönmez ateþ misâli gönlüm benim... Çýðýracak yanýýýp...yandýkca...alýk!
14..01.2007/ 17.05
Sosyal Medyada Paylaşın:
kartaltepe Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.