Meydancýlar, Sever, ekmek elden, Su gölden yaþamayý.
Oh be! Ne güzel yaþam, Ha bire birileri, Hem de Hiç tanýmadýk birileri, Allah bin kere razý olsun! Ha bire yemleyip duruyorlar…
Aman caným, Ne güzel iþte, Þimdi çýkacaksýn, Uçacaksýn, Kanat çýrpacaksýn, Yem bulacaksýn, Bu arada, Bir þahin, Kartal, Ya da Hacý Murat çýkacak karþýna, Ölüm tehlikesi kapýda. Þimdi, Kim uðraþacak bunlarla?
Doðacýlar ise ’Özgürlük benim karakterim’ der Zülfü’ cüm gibi; Ey özgürlük! Der.
Ekmeðimi taþtan çýkarýrým, Allah’ýn izni ile Allah bana, Bu kanatlarý niye verdi?
Çalýþýrým, Eþek gibi Gece demem, Gündüz demem, Gerekirse Gözümü bile kýrpmam, Yemimi taþtan çýkarýrým!
Ne kadar da Güzel demiþ; Bülbül gardaþ; Bülbülü altýn kafese koymuþlar Ýlle de Vataným demiþ.
Sadece Arpa buðday yerim, Yine de Hürriyetim. Beni satýn alabilirsiniz ama Ruhumu asla! Hürriyet, Söz konusu ise Gerisi teferruattýr!
Neymiþ O öyle? Sabahtan akþama, Ayný meydanda, Pinekle dur!
Meydancý; Ya bir gün, Yem kesilir? Ya da Gürültü koparsa?
Yýllarca hazýra konan ben, Açlýktan ölürüm valla. Hürriyet mi? Dediniz… O neymiþ ki Öyle?
Sosyal Medyada Paylaşın:
ufurmelerim Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.