Aşkların Yetim Rengi

Yalnýzlýðýmda seni büyüttükçe kalabalýklaþacaðým;
Sen kendi kalabalýðýnda hep yalnýz olacaksýn…

I
Kapattým ucu kývrýlý yerinden bir defteri
Bir defter adýnla hükümlü þimdi...

Sen kendinin pasý, kilidi.
Gençliðin kendine savurur seni,
Esmersin, cehennemin dibinde doðmuþsun,
baban iki karýlý; evlerde, erkenlerde bekler seni.
Sen feodalizmin kara dilberi,
gündüzlerin gölgesindeydi sevgi.
Gölgesinden gündüzlerin iklimler geçti…

Sesin þimdi kanayan bir gül gibi:
Kangren...


II
Sen orda
kendi manastýrýnýn huysuz müridi.
Sen orda
bir korkuda,
bir þarkýda,
ölüm susan uðultuda…

Sen orda
düþlerine leþ kargasý tüneyen!
Elleri ayazlarda
sen orda,
esmerliðine rehin feodal þatolarda..

Uyurken sen hasretin avlusunda,
gündüzlerin gölgesinde oturuyordum.
Sonra boþuna çizdim karanlýða resmini.
Boþuna... Ezberleyip hasreti…
Oysa nasýl istersen öyle gebertebilirdin beni.
Nasýl istersen!
Artýk sulara k(atalým) aþklarýn yetim rengini...
Sosyal Medyada Paylaşın: