Savruk Yılların Soldurduğu Bedenime Dokun

Nilgün Marmara’ya

Sevgi en solgun mevsiminden
geçiyor belki de
ve biterken bir kahramanlýk çaðý
bu kanlý operayý seyrettiðim
alevlerle gölgelenmiþ aynadan
kendime tutkun ayrýlýyorum.

Loþ ýþýklarýn altýnda
birbirlerine kýrýk dökük
aþk öyküleri anlatan
orospu mesihlerden geçerken...

Bu artýk son kez dokunuþum
akþamýn parmak uçlarýna.

Ey uyumlu þizofrenler
hüzünlü benciller
baðýþlayýn bana bu akþamý...

Kimsesiz çocuklarýn gözlerinde
seyrettiðim bu akþamý.

Birkaç randevu için beklettiðim intiharým
ve umudun kan kýyýsýndan gelen kadýn
için baðýþlayýn.

O esirgeyen gülüþü ve köpüklü eþarbýyla
gelirdi çünkü
umudun kan kýyýsýndan gelirdi.

Ve artýk cüzzamlý çocuklarýn yüzlerini
okþayan elleri
savruk yýllarýn soldurduðu bedenime
dokunsa kaygýlanmazdý...

Sevgi en solgun mevsiminden
geçiyor belki de
çünkü dönemem bir sokak köpeði gibi
zehirlediðim yalnýzlýðýma...

Ve karþýlýksýz acýlarda boðulurken gülüþüm
beni sana gittikçe baðlayan utancýna sakla
hüznünü,
bana çirkinliðimden ve tarihimden uzak
bir ölüm getir...
özentisiz ve kendine hayran olmayan
bir ölüm
gözlerin ve sesin kadar kesin olan
bir ölüm...

En solgun mevsiminden geçiyor sevgi
unut beni unut, belki de terk ettiðin son
cehennemdir bu.

Ve akþam... yoksul anýlarý aydýnlatýrken
ansýzýn sesine vurulan kör bir kemancý
kadar
ince ve dokunaklý olan bu akþam
baþka kýyýlarda güneþlenen bir
alacakaranlýk olsam da
savruk yýllarýn soldurduðu bedenime dokun

Sesini baðýþla bana
daðýlan hayatýma bu akþamý baðýþla


Sosyal Medyada Paylaşın: