Aşk ve Yurtsuzluk

Usul usul azalýyordu sevgisi, kalbi soðuyordu...
Ayný masada, yanyana oturuyorduk, ellerinden
tutuyordum... Akýntýya kapýlmýþ bir çiçek gibi
bilmediðim, bilmediði uzaklýklara doðru gidiyordu...
Öyle acý çekiyordu ki sevgisinin azalmasýndan... Seni
artýk özlemiyorum, eskisi gibi içimi acýtmýyorsun, bu
benim için ne büyük acý biliyor musun, derken sesi
titriyordu.


Dalýndan kopmuþ bir çiçek gibi unutulmuþ denizinde
usul usul sürükleniyordu... Sevgimiz yurtsuz kalmýþtý
þimdi...
Can çekiþen bir hastayý ölümüne hazýrlar gibi,
nefesimi tutmuþ saçýný okþuyordum durmadan...
Sevgisi, yaralanmýþ çocukluðumuzu ve dünyayý
deðiþtirmeye yetmemiþti.
Hayal kanatlarý yanmýþ sevgisini öksüz kalan sevgime
kattým. Sevgisi biterken gözlerime son bir kere
baktým. Ýnanmýþtý çektiðim ýzdýraba...


Son anda sarýldý bana:
Hadi, sen de benimle gel, birlikte karýþalým
kayboluþa, dedi.
Yapamam, dedim, istesem de yapamam. Bu sevginin
ömrünü beklemeliyim...
Bu sevginin beni götürdüðü yere kadar gitmeliyim...
Ýçimde sýrrýn, kimseye benzemezliðin sýzýsý, yarým
kalan yolculuðun aþk yüzlü çocuðu var...

Sevgisi soðurken son tesellisi, son kýskançlýðý, son
umudu bu olmuþtu.

Sosyal Medyada Paylaşın: