Aslýnda bu sözlerin içinde derin duygular ve anlatýmlar olmalýdýr,
Þiirde ifade bulmasý kýsýr bir döngüde ilerlemek yahut kalmaktýr,
Ýnsanlýk daha çok ölüyor bana göre, sevgiyle tedavi olamýyorlar,
Sonrasýnda dönüp dolaþýp sevecekleri insanlara bela oluyorlar...
Sözgelimi minnoþumla benim iliþkimiz, bizde farklý bir sevgi var,
O beni biliyor ben de onu, sanki bizi bekliyor saatler, dakikalar,
Onu bekletmeyeceðimi biliyor, kendisinden emin bir duruþu var,
Beklendiðimi biliyorum, evdeyken de onda beni saran bir yan var...
Dünyaya açýlalým, bizdeki iyiliði þumullaþtýrarak yeniden okuyalým,
Herkesin birbirine sunacaðý maddi objeleri de bir tarafa býrakalým,
Birbirimizi seversek yenemeyeceðimiz kötülük yoktur, böyle biline,
Muhteþem Yüzyýl’da bile aþk vebayý yendi, sonunda ölüm gelse bile...
Neticeten diyorum ki ben de atalarým gibi; ’Sevelim sevilelim, dünya,
Kimseye kalmaz!’ Arka çýkalým her zaman dost bildiðimiz bu insanlara,
Az da yaþasak çok da, bizi bekleyen birkaç metre bezdir sonunda ya da,
Bilinmeyen bir çukurdur, o da bizi bulamayabilir, eðer þansýmýz varsa...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.