Bir þiir yazmam lazým sana,
Ama bu gün yazmak istemiyorum!
Aslýnda bu sabah ki konuþmamýzda,
Bir þeyler hissetmiþsindir belki,
Bu bir veda þiiri anlasana…
Kýsacasý “Bir hoþça kal” benim ki,
Nasýl söylenir bilmem ki…
Veda etmek istiyorum,
Önce sana, sonra yavruma,
Sonra da bütün dünyaya…
Veda etmek istiyorum hatýralara.
Bir þiir yazmam lazým sana,
Ama bu gün yazmak istemiyorum!
Sakýn üzülmeyesin anlatacaklarýma,
Hani nasýl söylenir bilmem ki…
Açýkça ben öleceðim diyemem ki.
Kolay deðil biliyorum kabullenmek,
Sana bir sýr vereyim mi?
Ben alýþtýrdým kendimi ölüme…
Ölüm dediðin ne ki,
Aðýzdan çýkacak bir tek kelime,
Ve son bir nefes belki…
Bir þiir yazmam lazým sana,
Ama bu gün yazmak istemiyorum!
Ýster inan, ister inanma,
Çok sevmiþtim seni,
Þimdi sevmiyor muyum sanki?
Kim bilir belki?
Ya da itiraf etmek gerekirse;
Galiba halen seviyorum…
Yoksa daha kolay olurdu veda etmek,
Lafý dolaþtýrmazdým böyle,
Daha kolay olurdu, çekip gitmek…
Bir þiir yazmam lazým sana,
Ama bu gün yazmak istemiyorum!
Yazýnca kalemi kýrmalýyým çünkü…
Yazýnca aðlamalýyým son defa,
Yazýnca istemeliyim senden vefa,
“Seni seviyorum” demelisin son bir defa…
Ve söz vermelisin;
Senden sonra aðlamayacaðým diye,
Ayaklarýmýn üzerinde duracaðým demelisin,
O güzel gözlerinle,
Son bir defa gülmelisin.
MEHMET FÝKRET ÜNALAN