son tren...

aslýnda hakikate tanýk deðil varlýðýmýz
bu gafletle,
ve seyrindeyken hayretle...
söylenenler ve yazýlanlar boþ mermi çekirdekleri
kim bilir kimleri vurmuþ onlar vaktiyle..

ben ümidin oðlu hasret
sen rüzgârýn kýzý sam yeli
kardeþim vuslatla geçerken gördüm seni
abin fýrtýna istemedi birleþmemizi

ey rüzgârýn kýzý
bu mevsim bizim mevsim deðil
ümidim öleli yýllar oldu
kardeþim vuslat ayný abin gibi
hani oda az deðil ha...

aslýnda sancýsýndayýz hakikate þahadetle baðlýyken
sen gülümsersin ben aðlarým
vakitler bir aný,yolcu son treni beklerken
bir dilemmanýn ucundan tutmuþ birer silûetiz sadece
yazýlanlar kâðýtta söylenenler havada kalmýþken...

ey rüzgârýn kýzý
duydum ki dünürler gelmiþ size
garazýn oðlu ihanete istemiþler seni
sen kaybolmuþsun gözlerden
öyle anlar oluyor ki hissediyorum:
-beklerken o son treni;yüzümde o ýlýk nefesini..




(geçmiþ çalýþmalarýmdan)
Sosyal Medyada Paylaşın: