EVİM OLSUN YETER Kİ MABEDİM...

Ayaklarýmýn altýnda bir kilim,
Bir tahta masa, iki sandalye,
Caným önünde soluk bir koltuk,
Elimde sapsýz fincanda kahve,
Ve o zehir zýkkým meret,
Dumanýnda boðulduðum.
Ama ,
Saraylara deðiþmediðim,
Evim olsun yeterki benim mabedim...

Yerde yýrtýk bir minder,
Arada baþýmý koyar dalarým,
Gaz kokulu ocaðýmda,
Ýstersem taþý kaynatýrým,
Kimselerle yok ki bir derdim ,
Sýrtýmda yüklü zaten kederim,
Ama,
Kendimi cenete düþtü sanýrým,
Evim olsun yeter ki benim mabedim...

Külüstür kapýmý zar zor açarým,
Ýçine girdim mi sevinçten uçarým,
Hatýrýmý sormak isteyene kalbimi ,
Görmezden gelene sabrýmý salarým,
Nasýl dünya ya yalnýz geldiysem,
Baþýmý alýr yine öyle giderim.
Ama,
Boylu boyunca uzanacaðým,
Evim olsun yeter ki benim mabedim...

ÇÝMDÝK 28.11.2011


EVÝMÝ ÖZLEDÝM SADECE.O BENÝM SIRÇA SARAYIMMIÞ MEÐERSE...




Sosyal Medyada Paylaşın: