ateþ kâðýda düþer kör olur kâðýt bir gemi altý mavi üstü ateþ kördür görmez vurur ve oturur ateþ sönende kap/kara bir satýra
sevgi düþmanlarý karþýda ateþ!
hasret bir kýta karþýda fora!
ekmek bir göz karþýda kara!
ilk dönenler “yoktu kimse”
kör…
cefa hastasýydý gönül nasýl görmeye kýysýn elden bitme yerden solma sevdaydý bu alna yazma koydu gönlü yoktan bir usla ah dedim yar sen de olsan…
ateþ…
bir gardaþ özledim sonra babayiðit görünür yaðmurun gözlerinden kutsanmýþ o da bana çekmiþ ey gardaþ ateþ
bir baba özledim sonra þuramda tepinen kalleþ baba yarýsýdýr el kalkmaz… yokluk tarlasýnda bir anýzlýk ateþ görünmez ki içten yanar
bir ana özledim sonra ay büyütürken saçlarý Yemen’e giden bu son türkü kaçýrma gözlerinin yaþlarýný gitme vakti yanýk tarhana çorbasý gibi damarýma kokan elleri sarýlasý gelmiþ/istermiþ ayaklarý üstünde þuursuz bir cennet bekçisi yol verin ey ezilen insanlar üstüne koyun varsa bir ay bir yýldýz ana altýný yakar ne de olsa onun da eli ateþ
sonrasý hep yanlýþ
yar koyunu özledim kanatsýz martýlarýn ekmeði koþ kaptan gemi yanýyor battý batacak suya
gemi…
yeter be dumandan kaçýra kaçýra ateþ getirin bana sulardan çok geçtim
çok üzgünüm çok kaptan iskele babasýz gönlün tutunacak yeri olsa yakar mýydým onun ellerini
kör…
bilmezlerdi ki yalan söylerken kara çocuklara attým bu çentikleri kafatasýma hep seslerini duydum aklým karýncalandýydý oysa her düþün altýna baktým yoktu kimse ranzama kurulmuþ kara günler dýþýnda
bir ateþ nüshasý gönül tek kölelik aþktan kalan ya ben körüm ya da kimse yok içinde kendimden baþka
ötesini sorma...
ötesi bir ateþ yaðmuru ötesi bir yanýk tarla kokusu ötesi ayaklar altýnda bir cennet ötesi demir yutan seyyah bir koy
ve enötesi bir ses ki kaybolmakta bir memleketin hudut kapýsýnda
varmaya yeminli
kâðýda yamalý dilsiz bir gemi altý mavi üstü ateþ çizmek kolay siz söyleyin ey ezilen insanlar içine en fazla kaç kiþi sýðar? içinde en fazla kaç memleket yanar?
ateþ… kör… gemi…
önüne bak ateþ kör müsün?
ateþ kör olmaz kâðýda düþse de kâðýt gemi olmaz altýnda da mavi yoktur üstünde ateþ hiç... kâðýt yananda kara bir satýr da kalmaz kalan küldür
hepsi hayal hepsi kör ateþ tanrýsýna adanmýþ aþk çürüyen koy/un ki gerçekte yok öyle bir þey sadece bir ben ve ben sönende bir kâðýt
gel “kara satýr” sön sen de ben/de ateþ “oofff” Sosyal Medyada Paylaşın:
Çeşni Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.