Ýki yandan zülüfcesine, Düþmüþtü alnýna öfken. Görmek! ? Ne mümkündü gözlerini! Bir suskunluk almýþtý seni, Öfkeden - sinirden - hýrstan, Duymak! ? Ne mümkündü sözlerini! Nasýl kýyýlýyordu, Nasýl acýyordu caným. ... Günler böyle geçiyordu da Geceler geçmiyordu! Yine de yýllar ard - arda, Ard - arda, bir - bir geçtileeer. Geçmeyen þey gün’e, ay’a, yýl’a inat Geçmeyen þey iz’indi! O, Ne geçti, ne silindi! O zülüf ki alnýndan, Alnýnýn iki yanýndan, O öfkeli gözlerindeki, O sinir, o hýrs... Seni bir baþka güzel yapýyordu kýz. Suratýný asýp da Alt dudaðýný düþürdükce sen, Daha mý bir baþka seviyordum, Ben? Valla öfken bile güzeldi, O öfkeli gözlerin... Onlar beni bir baþka deldi! ... Ve o yara... o yaralar, Gün - gün sýzladý... Gün - gün daðladý... Beni... Bu güne baðladý! Kýrk yýlý aþkýndýr, Bu gönül aðladý!
09.06.2008/10.50
Sosyal Medyada Paylaşın:
kartaltepe Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.