Þair ;
Kedinin pençesi ile ,
Kuþun kanadý arasýnda yaþar ..!
Gün gelir ;
Ölümü sorgular ,
Günü gelir þairin ;
Ölüme ; El- pençe divan ..!
Çocuk , sorar þair’e ;
Baba , bu tüyün kuþu ; nerede ..?
Didinir bulamaz ..!
Sonra , bir þair koþar imdadýma ;
Kuþ , patladý der..!
Kedinin, avcý yüreðidir þair;
Bedenidir o muhteþem kuþun ;
Çocuðun yazdýðý öyküdür , o’ tüyde ..!
Kediyle , kuþun özlemidir þair...
Kozalakçý’ya 18.Kasým .2011, Ankara
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.