DEVRİM, SEN, BEN VE ANKARA...
Seni ilk öptüðüm bulvar var ya
Þimdi ne yaðmurvar, ne de kar
Beton yýðýnlarý buz gibi üþütürdü
Gözlerimiz aydýnlatýrdý geceyi
Büyük bir aþktý sen ve ben
Devrim marþlarý söylediðimiz Kýzýlay’da
Che Guevera anýtý dikecektikAnkara’ya
Devrim marþlarý kadar temiz aþkýmýzla
Aþkýmýzýn sýrtýna kaç jop izi kaldý
Nereden bilecektik bir kara izi kalacak
Bir yüreksiz ses ayýracak seni ve devrimi
Devrim hayallerimiz, sen ve ben bir de karanfil
Þimdilerde duymuyorum özgürlük marþlarýný
Ya ben yaþlandým yahut þimdiler yaþlý doðdu
Unutmuþ deðilim sosyalist günlerimi
Karla yoðrulmuþ , yaðmurla akýpak sevdamýz
Gibi Ernesto çýðlýklarýný da kesmiþ olmalýlar
Þimdi Sýhhiye sensiz, devrimsiz, marþsýz
Yürümek bile zevk vermez oldu tek baþýma
Strazburg caddesinde Atatürk Lisesi tek baþýna
Seni özlüyor, Devrim marþlarýný özlüyor... Bende!
Yaðmur yaðýyor, kasvet kara bulutlarda
Taþ mektep mahsun, göz yaþý akýyor saçaklarýnda
Aðlýyor olmalý, Orhan Veli’nin anýsý var göz yaþlarýnda
Ankara sessiz, yetim, kimsesiz, çaresiz; sensiz ve bensiz
Devrim yazýlarý yok duvarlarýnda, Ankara çaresiz
Sonra ayaklarým beni Ulucanlara götürüyor, hükmedemiyorum
Mahir bir ses karþýlýyor, Deniz gibi kabarýyor yüreðim
Daraðacý her yer, Devrim þehitleri avlular, güvercinleri göremiyorum
Kalede de eski tat kalmamýþ, sensiz Ankara’yý seyredemiyorum
Nereden bileceksin bir kahpenin kahpe silahýndan
Bir kahpe kurþun... Unutmadým gül rengi kanlar içerisinde
Kucaðýma yýðýlýþýný! Ýþte o an bitti aþkýmýz, sevdamýz
Kan damlýyor aþkýmýza, elindeki pembe güle, tüm insanlara
O zaman bitti Ankara, ondan beri söylenmiyor marþýmýz.
Bakýyor um saða, sola hatýrlayan var mý seni ve devrimimizi
Biçare bakýþ benimkiside, her beþer kendi iþinde.
Ateþ deðil, kor bir yana, külü bile kalmamýþ Naçar Ankara!
Ali Bektaþ / 15 Kasým 2011 / Ankara
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.