birileri hýnca hýnç ölümün sesine koþarken barýþta yorulur batý rüzgarlarýndan ay ýþýðý pas tutar aþk zorlanýr
nerede kaybettik sevdalarý Mecnun kekeliyor Kerem de derman yok Leylalar geçme faslýnda iþte ilk yýldýz bakýþlarýmýz gibi donuk körfeze dökecek kimsesizliðini
bulutlar aðlayabilir
göðün soluk renklerinde yýlgýn bir inilti duyuluyor
o kýyým ellerimiz karanlýðýn sözünden çýkmayan gözlerimizle nasýl da alýþkýnýz acýya
ey avcumdaki uzun çizgi hiç sevmiyorum yorgun þiirleri gizlenmek istiyorum son yüzyýldan kibar olamýyor içimdeki öfke delirmek güzeldir diye fýsýldayan bir kalem sürtünüyor deftere
kavga ve savaþ kuþaðý çocuklarý Tanrý biraz ötede sizin yüreðinizi sayýklýyor hepimizi affetmeye hazýr...
-2-
alýþtým artýk küsmek bana yakýþýyor yaþam ile arkadaþ kalabilmek için içimdeki isyan böyle dökülsün ki hayallerime devam edebileyim
dünyada yeterince hayalci yok...
Sosyal Medyada Paylaşın:
çöldeki kelebek Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.