bu günü yaþamaktan öylesine uzak kýrýk dökük her parçasý bir yerlerde kalmýþ nice canlar her nefes bin aðýt
çocukluk yýllarý anýmsadýkça aðlatan sevinçler öylesine uzak ki
olmamalýydý böyle çaresizlikler için miydi yaþanan her þey hiç mi kalmamalýydý umutlar
zaman bir nehir ki akýp gider coþkun bir sel gibi geriye göndürmek imkansýz alýp götürmeseydi keþke tüm umutlarý yalnýzca umutsuzluk akmakta bu gün hayat yaþamak ise eðer bu bir ölüm gibi
bir ümit ýþýðýna hasret geceler iþte zifiri karanlýk mý olacaktý sarýp sarmalayan yürekleri hani ümitler nerede var mý herhangi bir ümit en azýndan acýlara katlanabilmek adýna bilmek isterdim
bu yol bizleri nereye götürür be dost sen söyle bari bu dermansýz yaralar bizi ne zaman öldürür söyle
hangi nedenlerle gülümsemeli dost bu çorak yüreklerde yok mu hiç bir nedeni artýk bir damla gülümseyiþin bile
oysa ki, bunca hüzün ve gözyaþlarýnýn bir de nedeni olmalýydý kendince neden dost neden? bari sen söyle ...
Mert YÝÐÝTCAN 12 11 2011 beykoz / istanbul
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mert YİĞİTCAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.