MAVİYDİ DÜŞLERİMİZİN RENGİ

Tozlu raflardan indirdiðim mürekkebi solmuþ mektupla vedalaþýyorum
Bir zamanlar hýrsýzýymýþým yaban çiçeði kokan yüreðinin
Meðer ne çok yalan söylemiþsin sende misafir kaldýðým yýllar
Gözyaþlarýmla yýkadým her aný seni geçmiþe uðurlarken

Dünde kalmýþsam tuhaf bir güne nasýl derim, "Günaydýn"
Sensizliðe alýþmýþken, yeniden senli düþler kurdurup
Bir þarkýnýn notalarýný dökerken dudaklarýn
Sol yanýma gelip sarma kanayan yaramý

Bir yanýn ben kokarken, bir yanýnda yabancý eller
Kanatlarýný açýp yeni sarhoþluða uçarken
Sensizliðin en kuytusunda üþüdüðümü
Bir sen bilmiyorsun, bir de karanlýða düþmüþ geceler

Maviydi gökyüzümüz, denizler gibi, biz olup bakarken
Maviydi düþlerimizin rengi, karalar baðlamadan
Anladým ki, yokmuþ vuslatýn rengi
Sokaklar, kaldýrýmlar bizli kokardý, þimdilerde hiçlik kokuyor

Yokluðunun arifesi deðil, yokluðunun bayramý bugün
Varlýðýný yaþayamadan, yokluðuna hasret gidiyorum
Dalgalar kayalarý vurup, kum tanesine döndürürken
Ben neden yýkýlmayýp, umuda yenik düþüyorum

Konuþurduk; ben ihanet derdim, sen sevgisizlik derdin
Anlaþamaz kavga bile ederdik, yetmez küserdik
Boþunaymýþ kavgalarýmýz, inatlaþmalarýmýz
Meðer ikisi de vuslata vurulan hançerlermiþ

Ünal Türkoðlu
Sosyal Medyada Paylaşın: