Daha on yedi benim yaþým,
Aðrýyor her gün dertli baþým,
Büyük bir derdim yok ama,
Hüzünlerdi benim yoldaþým…
Gecemle gündüzüm karýþtý,
Aklýmla yüreðim yarýþtý,
Üstelik on yedi yaþýmda,
Ortalýk daha da kýzýþtý…
Ne sevdalar yaþadým, bu yaþýmda,
Çok yara açýldý, kara kaþýmda,
Yaþadýðým, canýma yetti amma,
Sonuna dek devam, aklým baþýmda…
Gün oldu bir kuluna yandým,
Yazýk, beni seviyor sandým,
Allah’ým kurtar beni n’olur,
On yedimde bir söze kandým…
Kömürden kara gözlerim,
Kaya gibi sert sözlerim,
Ben þu vatanýn içinde,
Kendi vatanýmý özlerim…
Makam mevki ayýrmam,
Dostlarýmý kayýrmam,
Kim ne olursa olsun,
Kendi iþim buyurmam…
Söz konusu vatan ise,
Toprak ise bayrak ise,
En babasý bile gelse,
Yýksýn gücü yeter ise…
Yolsuz yola sapmadým,
Soysuz dine tapmadým,
Allah’ým bin þükürler,
Sert kayaya çarpmadým…
Gururum her þeyim benim,
Oldukça esmerdir tenim,
En kederli günde bile,
Gayet açýk, net ve þenim…
Kendimi ispat çabam yok,
Düþmanýmý sorarsan çok,
On yedi yaþýndayým ben,
Artýk boþ lafa karným tok…
Bir ihtilâlin ortasýndayým,
Dostla düþmanýn arasýndayým,
Kim ne bilirse öylece görsün,
Ben hâlâ okul sýrasýndayým…
Ve yaþým on yedi okul bitmedi,
Sýnav sistemi hoþuma gitmedi,
On yedimde çok sýnavlar atlattým,
Þükürler olsun ki aklým yitmedi…
Çatýþmalarýn hep dýþýndayým,
Gençliðimin daha baþýndayým,
Kim bilir yüreðimdeki taþý,
Ben þimdi on yedi yaþýndayým…
Hainler vatanýmý karalarken,
Yüreðimizi her gün yaralarken,
Nasýl mutlu olabilirim ki ben,
Hýnzýrlar ülkemizi paralarken…
On yedimde oldum vatan aþýðý,
Düþünür oldum þu kara topraðý,
Bu kadar seviyorken vatanýmý,
Yere indirtmem ay yýldýz bayraðý…
Anam sardý her zaman yaralarýmý,
Babam duydu yürekten naralarýmý,
Onlar da bilmezdi benim içimi,
Ýçimde kopan fýrtýnalarýmý…
Düþündüm taþýndým bir þiir yazdým,
Gereken yerlerden ilham da aldým,
Daha on yedi yaþýndayým ama,
Kalemi elimde silahým sandým…
Ramazan Gökce