Keþke tanýmasaydým seni,
O zaman böyle yanmazdý içim.
Benim de, aðladýðým zamanlarda,
Gözlerimden kan yerine;
Yaþ akardý, sicim sicim…
Gülmek zahmetli olmazdý bu kadar,
Kayýp gitmezdi elimden umutlar,
Olmazdým belki de böyle, isyankar !
Keþke tanýmasaydým seni,
Kalbim sakince atardý belki!
Bu kadar üþümezdim o zaman
Ve nefret etmezdim uykulardan.
Günlerce sabahlamazdým,
Ve geceler boyu yýldýzlara bakýp,
Seni sayýklamazdým…
Keþke tanýmasaydým seni,
Belki hayallerim yýkýlmazdý.
En tatlý anýlara bile
Göz yaþlarým karýþmazdý.
Baktýðýmda maziye,
Ben de güzellikler görürdüm;
“Öylesine” yaþamazdým bu hayatý…
Keþke tanýmasaydým seni,
Tek dostum yalnýzlýðým olmazdý.
Severdim belki ben de geceleri,
Düþman olmazdým karanlýða.
Her düþündüðümde seni,
Yokluðun beynimi kemirmezdi;
Ve yüreðim buzullara dönmezdi…
Keþke tanýmasaydým seni,
Ve görmeseydim gidiþini…
Þimdi bu acý benimle büyüyüp yaþlanacak,
Ve ancak ben gözlerimi kapatýp
Sonsuz yolculuða baþladýðým gün son bulacak…
Ne kadar gitsen de bu yürekten,
O üç kelime baki kalacak
“ Keþke tanýmasaydým seni …”
Ramazan Gökce