Hayat Hep Üzüyordu

Gündüzün sýrt çevirdiði yüzüne gece dokunuyordu
Aðrýna gidiyordu kimsesizlik
Dýþarýda soluk bir mevsim uyuyordu
Gücüne gidiyordu sessizlik
Gün geçtikçe hayalleri tükeniyor saçlarý aðarýyordu
Yüreði çýð altýnda kalmýþ gibi üþüyordu
Gözlerinden damlayýp önce yanaklarýna
Sonra dudaklarýna düþüyordu yaþlar
Sanki yemin etmiþti hayat hep üzüyordu
Gölgesi ondan utanýyordu o gökyüzünden
Duvarda eski bir resim uyuyordu
Karanlýktaydý yýldýzlar sessizce seyirdeydiler belki
Belki onlar da yeryüzünden utanýyordu
Yýllarý yolculuyordu nefesinden sanki
Sanki nefesi kalbinde çatlýyordu
Pencerenin kýrýk kanadýndan içeriye rüzgar girdikçe
Romanýn eski sayfalarý tek tek uçuþup
Soluk mevsimin kollarýna sarýlýyordu
Gündüzün sýrt çevirdiði yüzüne gece
Gecenin yüzüne ay dokunuyordu
Gözlerinden damlayýp önce yanaklarýna
Sonra dudaklarýna düþüyordu yaþlar
Sanki yemin etmiþti hayat hep üzüyordu...

Nurcan TALAY
06.11.2011
Saat: 22:30

Sosyal Medyada Paylaşın: