Emanet bir gece
Sallanp duruyor boþ bir tekne,
Eylül sonlarýnda lodosa teslim
Ýstanbul akþamlarý gibi…
El ayak çekilmiþ
bu koca þehir de,
yýldýzsýz, ýssýz bir gece.
Ucuna ulaþýr,
yüksek ökçe yankýsý,
Arnavut kaldýrýmýlý boþ sokaðýn,
tek figüranlarýyýz,
þefkat için ayak bileklerime sürtünen
tekir ve ben.
Dönüp arkama bakýyorum,
yokuþ aþaðý,
bir köþede býraktýðým,
hayallerimi son kez anarak
derin bir iç çekiyorum.
Eski bir cumbanýn altýndan geçerken,
çatlamýþ oluklardan bir damla düþüyor
göz yaþým/mýþ gibi yanaðýma.
Genç kýzlýðýmdan devr aldýðým
bir kadýným, yaþlýlýðýma emanetim.
Yýldýzsýz, ýssýz bir gece
üstüm de mahya ýþýklarý
makam_ý ilahi bir seda
doluyor kulaklarýma.
Avuçlarýma seni sürüyor
dilime seni sarýyorum.
Biraz da ha üþümekte nefesim
ve yalnýzlýktan titremekte, bedenim.
Kelimeler,
Tarifsizler…
Yoksulluðuna düþtüðüm akþamlarda,
kýl payý kaçýrdýðým uykularýn sebebisin.
Son ayak izlerinden çekilirken,
dalgalarýn köpüklerine salýyorum ,
hasretle seni.
AysunSay
Bir geceyi, sabaha teslim ederken…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.