YOKLUĞUNUN KIYISINDA

bir yaz ayýnda gittin buralardan
ölü denizleri býrakarak bir taraflarýma
daha olgunlaþmamýþtý yaralarým
kendimi bulmaya çeyrek asýr varken gittin
yitiverdin bir þiirin ortasýnda

büyütmüþtüm oysa bir þehri
baþtan baþa dolaþmýþtým bayram sabahlarýný
kabuðundan çýkmamýþ bir hayattý
sipariþ ettiklerim
sen yoktun...

sabah varoluþlarý özledim en çok yokluðunda
demli çayý kývamýnda büyütmeni
þeker katýlmamýþ hüzünleri de biriktirerek
ýsýtmaný canevimde
bir sevgi zimmetlemiþtin üstüme
en çok onu kaybetmekten korkuyorum desem
güle dökülür yüzün
bir çeyrek asýr daha kalýr seni yaþamaya
kapalý bir mekandý aþk
sen yoktun...

duyar gibi oldum sesini
yoksa gelen yokluðun mu
çaresizliðim mi bir kýyýya vuran

tüm terkedilmiþliðimle
sana getirilmiþliðimle
bu hayata sövmüþlüðümle geldim
sen yoktun...

ben kendimi arýyorum bir yerlerde
karanlýk ve ürkek akþam
ses veren ben
duyan ben
baðýrarak yaþadýðým bu ömrün
son kuytuluðunda solarken
senin için,içime hapsedilen ben

yokluðunda bir dilim ýsýrgandý hayat
sen yoktun...

sanma ki ardýndan aðladým günlerce
tahriþ olmuþtu düþünce adýna ne varsa
benimkisi son bir saatini yaþayan dram

ben
ben bir morg odasýnda
otopsimin yapýlmasýný beklerken
sen yoktun..
yoktun...

Sinan Göztaþ
Sosyal Medyada Paylaşın: