hep ayný güneþin çocuklarýyýz
ayný hava / ayný ateþ / ayný su
dudaklarýnda kýrmýzýnýn en/koyusu / bir kan / bir kan / bu ne ölüm uykusu ?
kulaklarda akýl almaz çýðlýklarý duyulur
zaman içinde zaman / kaybolur
insan duygularýyla var
duygusuz-sa yok olur !
buðdayýn baþaðýnda ekmeði ilk gördüðümde
önünde eðildiðim tek sultan!
güneþimi çaldýlar!
ateþim çok / susuz ölüyorum havasýzlýktan
mil çek gözlerime benim !
hayat bu mu / yoksa ben yalnýþ mý görüyorum?
düþünüyorsam varým / kendimi avutamýyorum
her mevsim aðlýyorum
annesiz / ana okullarýnda !
timsahlarýn gözleri aç
çöller kurak
mutluluk uzak / nekadar çok tuzak görüyorum !
lodoslar bastýrýr denizleri içine
poyraz soðuk
güneþi görmeden kar tanesi ðibi / güneþsiz eriyorum
ya kýyam etmeli artýk insan / ya da sonu kýyamet biliyorum
günden güne en/ine geniþliyor insan / affet diyorum !
dumansýz alevlere düþmüþ burada gönlüm
bu gün sabahý gördüm ama / yarýn kýsmet / bilmiyorum
madenin manasýzca sardýðý þu an
üzerine gelse dað gibi umman
yerle bir olsanda hep zaman zaman
biziz içimizde bir bir kaybolan
senden af diliyorum KURAN-I AZÝMÜÞÞAN !