SEN YOKKEN
Aþký bin parçaya böldüm,
Her parçada bir bütündün sen.
Oysa benim, bir yüzüm bile yoktu,
Sen yokken.
Penceresiz bir oda, kanatsýz bir kuþ
Veyahut iniþsiz bir yokuþ.
Ne gerekiyorsa yaþamak için,
Olmuyordu,
Ssen yokken…
Fransýz Sokaðý’nýn tükenmek bilmeyen merdivenleri,
Ya da Yusufzade’den Fýndýkpaþa’ya giden boþ bir tranvay gibi
Her þey yanlýþ, ben de biliyorum
Düzeltemiyorum hiçbir þeyi,
Ssen yokken…
Yaþlý bir kadýn mendil satýyor;
Karanlýk, soðuk, avare bir gece
Görmüyor beni, geçip gidiyor
Anlýyorum, bir cismim bile yok,
Sen yokken…
Oturuyorum sonrasý
Yalnýzlar Kahvesi’nin en ucrasýna
Bir þarký mýrýldanýyor, radyoda
Tanýmadýðým bir ses, tanýþmadýðým sözler
Seni anlatýyor, her kelimesi sen
Sonra herþey belirginleþiyor aklýmda
Ben diye bir þey yok aslýnda
Hiç olmadý,
Sen yokken…
Ertuðrul Adem Karýþan
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.