"Yok ki,
ne yazacak mýsra kaldý seni,
ne de anlatacak kimse.
Kimseler bilmesin istiyordum oysa.
Meðersem anlatýldýkça kavuþulur olmuþsun sen
ve anlatýldýkça karalanýyor bu mýsralar.
Her seferinde,
her mýsrasýnda yazmak varya seni,
adeta eritiyor içimi parçalýyor büsbütün beni."
Zor olsa gerek uzak kalmak sevdiðine,
Zor olsa gerek her gece uyurken seni düþünmek,
Zor olsa gerek sensiz bir gökyüzü paylaþmak,
Ve zor olsa gerek sen yokken yaný baþýmda uyanmak.
Ýþte böyle bir sevda bendeki,
Ya sen olursun, ya da sen belli ki,
Bir kaç mýsra daha karalamak isterdim sana,
Anladým ki yazdýkça da bitiremem içimdeki seni.
Seni seviyorum ve seveceðimde her daim,
Unutma bu dizelerim bitmez, bitsede kalemim,
Aklýmdan çýkmayan o güzel hayalin oldukça,
Yüreðim sadece sen için atacak, ben yaþadýkça.