Kendimi sende görüyorum
sen açýk býraktýðýnda kapýlarý
dünyalar benim oluyor
ben sen doluyor tüm sarý odalara
kendimi sende güçlü hissediyorum
sen sarýldýðýnda bedenime
üzerimdeki bütün yorgunluklar göçüyor
bin bir rahatlýk iþliyor iki omzumun köprüsel uzunluðuna
kendimi sende görüyorum
sen bakýþlarýný dikince gözlerime
karþýmda cennetten parçalarýn -kusursuz- geçtiðini anlýyorum
o zaman anlýyorum senden daha güzel
bir gülün bu dünyada yaþamadýðýný
beni bu denli kendine kimsenin çekmediðini
ve kendimi sende þiir buluyorum
sen konuþunca ya da sen susunca
yüreðime fýrtýnalar hücum ediyor
sonra bu halime
sonra bu heyecanýma AÞK diyorum
ki yanýnda yaþarken ölüyor gibi oluyorum
ve ölürken tekrar tekrar doðuyor gibi
baþkalaþýyorum varlýðýnýn elzem yükleminde