Yanýmdayken deðerini bir türlü anlamamýþým. Þimdi senden uzaklarda bir yaným hep boþluk. Ýçimi ýsýtýrdý senin o tatlý,masum bakýþýn. Üþüyorum ne olursun çýk gel de elimi tut.
Her gece kabuslarla uyanýr oldum. Þimdi anlýyorum ne zormuþ þu yalnýzlýk. Hep seni,yalnýz seni düþünüyorum. Çýk gel meleðim bitsin artýk bu ayrýlýk.
Þimdi nerelerdesin,kimlerlesin kim bilir. Aþýðýn seni söyler,seni aðlar,acýlara direnir. Yalnýzlýk ölümden daha zormuþ bunu bilen biler. Gelsen þimdi buralara hayat senle renklenir.
Karardý dünyam yokluðunda bir görsen zifir gibi. Sensiz þerbe içsem oluyor bana zehir gibi. Eðer sende sevdiðim bir nebze özlediysen beni. Düþ yollara çýk gel dinle kalbinin sesini. Daða taþa,kurda kuþa sorma yüreðinle bul beni... Sosyal Medyada Paylaşın:
MertGeyik Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.