Yýllar, yýllar önce... Adýný hala aklýma kazýdýðým; Hatýrladýðým onaltý - onyedi yaþlarým, Lise yýllarýmdý, öyleydin sende. Bilmem hatýrlar mýsýn? Kurtuluþ parký, bir aðacýn altý; Çiçek yoktu , paramda yoktu. Sana aðaçtan bir yaprak kopardým, Bakmýþtýn gözümün içine, öpmüþtün ya. Okulda kaçar, el ele dolaþýrdýk parkta. Çocukça... Ýlk öpüþtüðümüz utanarak, Söz vermiþtik, Sonsuza dek ayrýlmayacaktýk, Uzak olsakda unutmayacaktýk. Ayrýldý yollarýmýz... Bir daha birleþmemek üzere. Seneler geçti, Asýr gibi belki, Dün Kýzýlay’da gördüm, tanýdým. Deðiþmemiþsin,deðiþen sadece saçýnýn rengi. Ayný endamýn, o gülüþün yoktu ama... Sorma beni, çok yordu hayat! Ben benim; þakaklarým, beyaz saçlar ayrý. Konuþmak istedim, bir merhaba azýndan, Yaklaþtým, bir adam geldi tuttu kolundan, Adam hoyra mý hoyrat... Belliki sana kýzýyordu, belli ki seni üzüyordu. Adam baðýrýyor:” neden iþe gitmedin”? Gözümden hiç gitmiyor titrediðin. Sonra bir adam daha yaklaþtý yanýnýza, Hoyrat adama verdi para, Kardelen olmuþ adýn, Daha iyi davran daha çok para dedi adam, Neden sonra anladým, sen satýlýk bir kadýn Ayaklarým çekti beni Kurtuluþ parkýna Sanki Baþýma yýkýlýyordu Ankara! ALÝ BEKTAÞ 27/10/2011 Ankara Sosyal Medyada Paylaşın:
dr.alibektaş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.