resimler nekadar deðiþiyor zamanla,öyle kalmýyor insan.
güneþe ilk baktýðýmda
gözlerim kör gibi oluyordu sanki
güneþin umurunda deðildi gözlerimin rengi
ve ona bakmadan görmeði öðrendim
bedenimin içinde mahkum gibi
biliyordum müebbet deðildi bu mahkumiyet
olur ya hani susmakla yetindiðini zannetiðin zamanlar
içindeki bütün depremlerin sebebi fýrtýnalar / susturulmalar
kendini oynamýyor burada insan ve tüm insanlar
müebbet sanýrsýn kendini açýkta
zor bir mahkum kadar
gözlerin uzanýr sadece koridorun baþýna
her kaçýþýnda bir kurþun
bir hoþçakal
nezaman soðuk olduki
hep sýcaklýðýn eksi ve artý hali deðl mi zaten
içimizde yanýp duran ateþ
kanýyoruz içimiz/den yanýyoruz kardeþ
umanda kaybolur akýl
dertursuz girilmez yola
yalancý þahitler dolmuþ korkak ortalýk
ateþtir oluþu dünyanýn soðuksa hep yabancý bize
cevherin topraktaki ilk halidir çocuk
altýn kafese konulmuþ kuþ gibi çýrpýnýr
onlarý ya alim ya da zalim vurur
kimdir bu arsýz suratsýzlar
her zerresi var burada cennetin ve de cehennemin
kim yaratýyor burada kendini
kim kendinden emin /sus
hangi cehennemin çocuðu çekip cevirir seni / arsýz
susuz topraklar gibi çatlamýþ ar damarý namus/suz
sen sus / varsa vicdanýn konuþsun
hepimiz birbirimize burada mahkumuz
mahkumuz hayatta sessiz sedasýz
kendi amacý olmayan
ama hasýl amacý hep var olan.........!