sýzým sýzým sýzlanan yü(re)kleriyle
bir mevsimden diðer mevsime
göç eder ebabil kuþlarý
belki yardýma muhtaç çocuklar vardýr
uzak mý uzak gözüken görünen daðýn ardýnda
belki bir anne yavrusunu kucaklamak için
yeni umutlar tazeliyor gözyaþlarýyla
kim bilir
kaç ocak
kaç aile
yan yana gelmeden
içim içim daðlýyordur kendini
kim bilir
kaç kýþtýr istediði gibi
merhaba dememiþtir nubahara
ve an an acýyan kanatlarýyla
umuda
barýþa katký derdinde
fil ordusunu yerle bir eden ebail kuþlarý