Gurur duyduk biz coðrafyamýzla, Engin denizlerimizle, ovalarýmýzla, Bitki örtümüzle, ulu aðaçlarýmýzla, O heybetli, geçit vermez daðlarýmýzla.
O daðlarýmýz deðil miydi ki efsane olan, Marþlarýmýza esin kaynaðý olup yüreðimizi coþturan, Sorarým : Hangimizin göðsü kabarmadý ki : “Bu gök deniz nerede var, Nerede bu daðlar taþlar” derken.
Biz babalarýmýzý o daðlara benzettik, Canýmýz ciðerimiz olan evlatlarýmýzý da, Sýrtýmýzý yasladýk,kale gibi dedik, Çünkü daðlar yüceydi, uluydu, Güvenilirdi, geçilmezdi!
Ne oldu ey daðlar! Deðiþtiniz mi yoksa? Mehmetçiklerimize kol kanat geremediniz mi? Ne olur daðlar, yine kale gibi olun, olun da, Askerimize, polisimize kurþun geçirmeyin!
Yýkýn üstünüzdeki bütün taþlarý, Canýmýzý yakanlarý un ufak edin, Sýrt sýrta veren ulu daðlar, Sýrtýnýzý yiðitlerimize çevirmeyin! BÝZ ONLARI SÝZE EMANET ETTÝK!
Aysel AKSÜMER
"Muhkem daðlarýmýz askerimize yuva, teröristlere mezar olur inþallah"(Handan AKBAÞ)
Sosyal Medyada Paylaşın:
Aysel AKSÜMER Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.