beyaz sayfalarý býrak karalamayý
gözlerin hapsettiði nemi sildi çocuk
’’apansýz bir hastalýðým var’’ derken
aðlama ki; bir umudum kalsýn geleceðe dair...
uçur beni olur mu?
küçük parmaklarýnýn arasýnda tuttuðun uçurtman gibi
gökyüzü ve ufkun kesiþtiði noktanýn tam ortasýnda býrakmadan
eskiden olduðu gibi saçlarýný savursun rüzgar
oynayýver; hayatla tekrar
kaybeden ne sen ne o olmamalý....
çocukluðunu yaþamaný görmek istemem miydi suçum?..
nasýl aðýr bir cezaya çarptýrýldým
hýçkýrýrcasýna dökemediðim damlanýn içinde boðulurken
ayný ölüme de birlikte yürümeliydik..
sýrf senin alacaðýn nefes için
ciðerlerimi yýrttým, karýn boþluðuma saplanan her acýný mutluluk bildim
gülüp geçtim..
’’“ellerinle diktiðin bohçaya/ser þöyle yatýr gençliðini/katlanan bir zamaný iyi sakla ki/
duymak ister gün gelir de/anasýnýn kokusunu bir hayýrlý evlat/koklar/ belki o saf o hâlâ’’
keder gemilerimin okyanusa açýlmasýna izin verme
izin verme çocuðunun arkasýndan el sallayan o anne resminin çizilmesine..
ateþin suyu yakmasý kadar imkansýz olmalý
evladýn, annesini ardýnda býrakmasý!..
oysa hayata seni emanet etmiþtim
anladým ki o sana iyi bakmadý...