KÖYÜMÜ ÖZLÜYORUM

Köyümü özlüyorum.
Elli altý yýlýnda doðmuþ olduðum
Gözlerimi açýnca
Daha kimseyi tanýmadan
Sadece ben ve anacýðýmdan
Meydana geldiðini sandýðým
O küçücük; ama bambaþka olan
Çocukluk dünyamý tanýdýðým
Köyümü özlüyorum.
Yaylalarda kar kaplýyken
Bizim köyde çiçek açar.
On beþ tatilde merada
Oynayan çocuklarla beraber
Doðan kuzular da kaçar.
Saçaklarda yuva yapan
Kýrlangýçlara inat sanki
Çatýlara leylek göçer.
Elbistan’dan doðup kýbleye doðru
Giderken çaylarla beslenen
Baða bahçeye can katan
Baraj gerdanlýkla süslenen
Ceyhan nehri bile selam verip
Bizim köyün oradan geçer.
Yazýn sýcakmýþ önemli deðil
Gölgesi de serinletmesin isterse.
Esen rüzgâr yaksa yüzlerimi
Çatlasa dudaklarým
Ya da hiç esmese.
Ceyhan yol çatýnda inince,
Köye gidecek bir araba
Hemen bulamasam
Ya da hiç gelmese.
Köyün yolunda da
Yürüsem yirmi dakika.
Türkü söyleyerek
Hendeklerdeki kurbaðalar
Beni dinlese.
Eðer yolda yalnýzsam ve
Vakit akþamsa daha iyi
Yalnýzlýk korkum da azalýr.
Göçmenlerin bal arýlarý
Köpekler gibi korkutsa.
Kanalla yol arasýndaki sahada
Yine top oynuyor mu acaba
Köyümün gençleri?

Ýlk karþýlaþtýðým insan
Tanýr mý ki, köyünün yetiþtirdiði
Topraðýnýn evladýný?
Yaþlýysa rahmetli babamý
Genç ise yaþýtý olan yeðenlerimi
Söyleyerek anlatsam kendimi.
Her þeye raðmen yine de bilmese
Hiç üzülmem inanýn...
Tanýr beni yaþýtým olan aðaçlar,
Yapýlýrken çocukluðumu yaþadýðým
Çeþmeler, þadýrvan ve dikenli teller.
Deðiþmiþ her þey; kör kuyu neresi?
Yayarken koyunlarý kaçýrdýðým
Ekin tarlalarý ve çepelce deresi?
Muhacir mahallesindeki evimiz
Derken sadece otlar var yerinde.
Haberim vardý söküldüðünden
Ama yine bakýyorum o tarafa.
O evimiz ki her þeydi,
Bir aileydik biz de herkes gibi.
Ýneðimiz oldu bazen
Bazen da sürüyle koyunumuz
Biz de tarlaya gittik çapa yapmaya,
Sonra topladýk pamuðunu
Çektik kökünden çatallý küncüsünü.
Terledikçe aktý terimiz iki kaþ arasýndan
Hem de lastik gibi uzayarak.
Ahh bir rüya da olsam,
Herkes varolsa orda.
Hâlâ en küçüðü olsam evimizin
Bu rüya hiç bitmese.
Yine yaðmur yaðýnca
Biriken sularda koþarken
Lastikli pantolonum ýslansa.
Çamur olan sýrtým için azar iþitsem
Rahmetli anacýðýmdan.
Bana yeterdi
Tahta makaralarým ve
Tellerden yaptýðým taksiler.
Elimle iterdim pil istemezdi.
Ýki beyaz yirmi beþ kuruþumu
Kendim harcardým.
Ne hýzlý giderdi bindiðim
Uzun kamýþ atým
Çatalhöyük yolunda.
Bana oyuncak olarak gemboy, robot
Ya da cep telefonunu
Kimse vermesin.
Hiçbir þey istemiyorum...
Düþünüyorum ve diyorum ki;
Eski günlerimiz, yani çocukluk günlerim
Geri gelse, ahh bir gelse,
Bir daha gitmese.
Hiç gitmese...
Hiç...
Gitmese diyorum...

Sosyal Medyada Paylaşın: