kar/anlıklarımın gözdesi

hayatý kendine býrakmýþken.
belkilerimden merdiven yapýp
farklý hikayelerin koynuna sokulmaya baþladým.

bazen adým atmayý beceremeyen yavru,
bazen kendi canýný çocuklarý için veren kurt,
bazen kendini özgür zanneden ama olmayan serçe


zamanýn yokluðunda kelimelerim sessiz dökülüyordu
sararmýþ ömrümün sayfalarýna.

çýðlýklarým teselliden çok çaresizliðimi vuruyordu aþkýn eksikliðine.
diyemedim ki anlamsýzlýklarýmýn bile sana sözcükler kadar anlamý vardý.

Seni sevmek kendime nefes baðýþlamak gibiydi karanlýklarýmdaki ýþýðýn gözdesi.
Sosyal Medyada Paylaşın: