Doðduðum ev;
Sakarya nehrinin yanýnda,
Küçük sevimli bir köydeydi.
Öyle güzeldi ki!
Dört yol aðzýnda, kocaman bahçesi,
Evlerin önünden kývrýlarak geçen deresi vardý.
Tarlada yetiþen mýsýrlar, fasulyeler,
Domatesler ne güzel kokarlardý.
Her yer çiçeklerle bezenmiþti.
Meyve aðaçlarýnýn dallarý dolardý.
Nehrin kýyýsýnda piknik yapýlýrdý.
Hýdýrlezde aðaçlara salýncaklar kurulurdu.
Ah ne güzel günlerdi o zamanlar.
Kýþýn sobalarda odun yakýlýrdý.
Havasý ne güzeldi köyümün.
Bugün nehrin kenarýna,
Sýrayla fabrikalar dizmiþler.
Misler gibi kokan köyüm,
Þimdi kömür kokuyor.
Nehirde yüzen balýklar yok!
Hepsi ölmüþ.
Köyüm eski güzelliðini yitirmiþ.
Ýçin/ için aðlýyor.
Tarlalarda ekin yok artýk.
Sokaklarda gezen sebzeci var.
Güzel Köyüm Endüstri denen canavarýn elinde,
Can çekiþiyor.
Benim de ne yazýk ki,
Elimden hiç bir þey gelmiyor…
Ceynan
2007–09–19
Z_Evler
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.