Koþar adýmlarla yürüdük hayatý...
Selam verdik rüzgârlara,
Doyasýya yaþamaktý muradýmýz.
Gökyüzünden, denizden, kýrlardan ilham aldýk
Hayrandýk maviye ve yeþile,
El verene inandýk.
Çok görenler olsa da;
Mutlu olduk bir tebessümle.
Asaletin bedeli esaret olmasýn istedik.
Dalgalý denizlere dur dedik!
Ýçimiz yalnýzlýkla titrerken gülümsedik.
Düþlerimiz alabora olsa da,
Eðilmedik...
Yaþamak;
Üzerimize düþen bir roldü hayatta.
Oynadýk...
Gündüzlerden gecelere uzayan yolculukta,
Özlemler sardý yüreðimizi,
Cývýldayan bahçelerden el ayak çekildiðinde,
Uykusuz gecelerde,
Biz þafaðý bekledik...
Rolümüze aldandýk.
Hasretle sevda ikiz kardeþtiler aþklarýmýzda.
Hep ateþi ile yandýk,
Ayýrmak istedik, ayýramadýk...
Vuslat diye bir þey varmýþ,
Hiç tatmadýk.
Hep dumanlýydý baþýmýz,
Saçýmýza vurdu aðarttýk...
Seher yellerinden medet umduk,
Dualardaydý ellerimiz.
Yýllarý kovaladýk,
Yenisinde hayýr vardýr diye,
Yine yanýlýp, bir baþka bahara býraktýk umutlarýmýzý.
Eskiyen yýllar zehrine doyamadý,
Acýlar býrakmadý yakamýzý...
Yaz kadar sýcakken yüreðimiz,
Kýþ kadar soðuktu ellerimiz...
Çekip gidiyoruz iþte!
Kim borçlu?
Kim alacaklý hayattan?
Hoþ çakal derken bile küsmedik,
Kimdi bizi aðlatan?
Sorsak kimseler bilmez.
Kuruyan dallarýmýz artýk hiç eðilmez.
Birikmiþ özlemlerimizle,
Galiba yaþamayý biz bilemedik.
Çekip gidiyoruz iþte!
MEHMET FÝKRET ÜNALAN