Sözünü sakýnmadan ulu orta yayarsan Baþýna gelenlerden þekva eyleme gönül Kýrdýðýn gönülleri tekbaþýna koyarsan Gidip kara taþlara hiç dert söyleme gönül Yüreðindeki azgýn fýrtýnalarý durdur Takýlýrsan nefsine bil ki yol almak zordur
Zaman zaman kendini aynada seyrederken Yansýyana aldýrma, takýlma görüntüne Vesveseyle karýþýk sesler "güzelsin" derken Unutma gençlik geçer sarýl iman örtüne Ruhundaki zelzele yýkar, eder derbeder Farkýnda olmasan da nefsin senle harb’eder
Okuyup ezberlerken "Kitab’ýn" tekmilini Dilin ile kalbinin bir olmasý gerekir Sürü sürü kuþlarla Ebrehe’nin filini Düþünüp de kiþinin ders almasý gerekir Sývalý duvarlarda oynaþýr gölgecikler Zihnin de, çaðrýþtýrýr kurtçuklar ve böcekler
Bilir misin ey gönül? Kimisi bir kenarda Oturup da günahý baþkalarýna yükler Kimisi hep hatasýz, kimisi boyna narda Yaþadýðýný sanýr; ümit içinde bekler Nasihat eder durur, anlayan olmasa da Belki dinleyen olur telinden çalmasa da
Sen, kendini nefsine kapýlarak yandýrma Verilenle yetinip þükrünü göster evvel Yalan, yanlýþa dalýp þeytaný uyandýrma Görmesen de bilesin omzundadýr daim el Her gördüðüne deðil, bazen sýr olanlara Ýnanarak dönüp bak, hak ile solanlara
/Bilinir ki sabýrdýr koruðu helva eden Ot kadar aklýn yok mu? Söyle, acelen neden?/
NÝLÜFER SARP________11.10.2011
Sosyal Medyada Paylaşın:
Nilüfer Sarp Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.