Bir türkü söylüyordu Anadolu’dan,
Yürek sýzlatan…
Hazan mevsiminde düþtü kýraðý,
Aðlayamadý kadýn…
Adýnda sonbahar saklýydý,
Ama o ilkbahara layýktý…
Oynak türkülerde bile ar namustu.
Kötü bir enerjiye dönüþmüþtü yoðunlaþan kristaller
Yavaþlayýverdi ritim tutan eller
Ve türkü sustu…
Gülmemiþti bahtý,
Oðluydu muradý,
Denedi, olmadý…
Saz söze, söz saza uymadý.
Boðazý düðümlendi, aðlayamadý,
Soðuk bir cisme düþen su taneciði gibi kristalleþmiþti gece,
Kýsa da sürse bir kâbustu
Ve türkü sustu…
Bir tokat gibi patlayan kötü enerji,
Bir yerlere götürmüþtü sanki onu…
Sýzlamýþtý yüreði.
Hatýrlatmýþtý hiç kaybetmediði gururunu.
Ayaklarýnýn üzerinde durup,
Yitirmediði umudunu…
Gözleri doldu
Ve türkü sustu.
Kadýn candý…
Anadolu kokuyordu.
Erzurum’du, Erzincan’dý,
Türkülerde yaþýyordu,
Aðýt olup, deyiþ olup yüreklere akýyordu.
Rengi soldu
Ve türkü sustu.
Nem düþmüþtü geceye,
Hava aðýrlaþtý,
Sabitleþen gözler dýþarýlarý aradý.
Basýnç arttý
Ve türkü sustu…
Kadýn candý…
Bazen Sivas, bazen Maraþ
Damarlara akan kandý.
Bazen halay, bazen yavaþ
Yiðit ama sýkýlgandý.
Alýp götürürdü telaþ…
Hazan mevsiminde düþtü kýraðý,
Aðlayamadý kadýn
Ve türkü sustu…
MEHMET FÝKRET ÜNALAN