pencerenin önünden izlerdik biz hayatý
farkýndasýzlýk içinde kývrandýrýrdý zaman
en sessiz sedasýz biçimde gelirdi üzerimize
ya sýmsýcak örtü örtülürdü habersiz
ya da buzgibi soðukta titrer giderdi gözlerimiz
benim annemde bu pencereden bakmýþtý
annemde üþümüþtü gözlerinden
hep buzluydu kirpikleri güneþe umuda özleminden
insandýk ya hepimiz aslýnda
hayata tualsiz resmedilen
düþündüm düþündüm
dünyayý hayatý birileri parsellemiþti sanki çok önceden
bize hep seyretmek kaldý kýrýk bir pencereden
neden bilmem ama bizim trenlerimiz istasyonsuz
gemilerimiz limansýzdý
kaðýttandý sandallarýmýz hep ýslandý
gözlerimiz
sulandý buðulandý yandý
hiç anlamýyorum demedim aslýnda
hep anlýyordum
çok kaliteli bir tütünden sarýlmýþtý siðaram
nefes nefes nefesleniyordum
bazen çok soðuktan üþümüþ bir serçe kadar ürkek ve titrek
hevesleniyordum hayata anlýyordum herþeyi bilerek
ta ki bütün renkler karýþmýþ
ferhatýn daðý ferhatsýz delinmiþ
insanlýk zamana yenilmiþ
ve ahir zamana gelinmiþ þehvete aþk
adý kalmýþ kendi silinmiþ
hayata bir varmiþ bir yokmuþ denilmiþ
neden doðuyordu ozaman insan
ölmek için mi ?
olmak için mi ?
neden herþeyi yutuyordu zaman ?
boþ bir vaktimde yazdýðým bir kaç satýr söze takýldý gözlerim bir an
bizim baktýðýmýz þu kýrýk pencere kýrýlmýþtý o zaman !
þöyle yazmýþým
cehennem ateþin en güçlü olduðu yer
ateþ yakýyordu çünki
ya cenneti
bilmiyorum
bütün canlýlarý alamýyacak kadar küçükmüydü acaba
diyordum
düþünüyordum
sorgusuz sualsiz kaderdi her þey
öyle biliyordum
ama yinede neden diyordum ? neden ?
keþkeler piþmanlýklar günahlar aflar ahlar
ben aslýnda ne günah iþlemek nede af istiyordum
hayatta en fazla kullanýlan kelime
hep keþke diyordum
herþeyi biliyordum
hiç !
yaptýðým tek þey yazýyor siliyordum .!