gün; günler yaðmurda ýslandý toprakta canlandý yeþile deðdi, hazana erdi günlerde; göz göze geldi, diz dize deðdi..
nefsime gülen yüzdü þehvet ile muhabbet düþürdü yere, yer yarýldý beden sarýldý..
gün; gün sabýrlý, doðdu hep yeniye yenilenmeyi isteyene, eskiyi silene hicrana sarýlmýþ bir baþlangýçta fýrsat sundu aklýmýn kabil’iyetine!
sen deðildin beni benden alan; çizgiler, renkler, þekiller.. bendim kendimi sana veren aklýmdaki düþüþler.. yüceliðin gücümdendir, gücüm sevgimden gücenmem ise bilmediðindendir..
usanmak, aðlamak, yýlmak ve uzak durmak hayata, en kederlisi olmak insanýn, olamayacaklarýn ardýna takýlýp olacaklarý unutmak yalnýzca yalnýz kalmak ve sonunda karanlýk bir ruhun, cinnet anýnda düþünmek ölümü.. ölmek hayata, sürünen bakýþlarda küsmek insana yalnýzlýðýn alacakaranlýðýnda.
Karanlýkda duran, susan, kaybolan.......
Sosyal Medyada Paylaşın:
milat Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.