Kadınım İstanbul'da

Ben hiç böyle ayrýlýk acýsý çekmemiþtim.
Babamý hiç görmedim, anamsa hep yanýmda.
Bugüne dek bir kere, özlem hissetmemiþtim.
Þimdi o yok yanýmda, kadýným Ýstanbul’da.

Düne kadar yemyeþil, gördüðüm bu manzara.
Bugün sapsarý olmuþ, donukluk var tabloda.
Yüreðim yufkalaþmýþ, benzer soðanda zara.
Duygularým dorukta, kadýným Ýstanbul’da.

Burada otururdu, burdan yürüdü gitti.
Ne koltukta ýsýsý, ne izi kaldý yolda.
Arkasýndan bakarken, gözümün feri bitti.
Ta Çin kadar uzakta, kadýným Ýstanbul’da.

Balkonda oturarak, o yöne bakýyorum.
Kalp kalbe karþýdýr, belki O da balkonda.
Ölmüþ gibi ardýndan, aðýtlar yakýyorum.
Tat kalmadý dünyada, kadýným Ýstanbul’da.

Ýstanbul senin deðil, Fatih Sultan Mehmet’in.
Dün korktum, korktun diye, güneþ tutulduðunda.
Beni öksüz býrakýp, bir gittin, tam pir gittin.
Adleyba’n Sakarya’da, kimin var Ýstanbul’da.
Sosyal Medyada Paylaşın: