Nasýl da umutluydum telefonu açarken, Yine kendi dünyamýn içine attýn beni. Yüreðim ýslýk çalan rüzgârlarda uçarken, Bu sonbahar sabahý yine aðlattýn beni.
Sonbahar rüzgârlarý yapraklarý vuruyor, Senin acý sözlerin dallarýmý kýrýyor, Dallarým kýrýldýkça kolum, gövdem kuruyor; Sen çok daha beter bir hazana kattýn beni.
Seven hiç sýðýndýðý bir çýnarý budar mý? Sevmeyen biri aþka hiç bir ömür adar mý? Ömre bedel bir aþkýn deðeri bu kadar mý? Yersiz bir bahaneyle haybeye sattýn beni.
YAÞ der: yine bu günde seller gibi taþkýným, Söyle be vefasýzým ben kaç yýllýk aþkýným? Velhasýl bilmiyorum.. Çaresizim, þaþkýným; Bu gün bir telefonla yine mahvettin beni.
03.10.2011
Mehmet YAÞ Þair / Söz yazarý Sosyal Medyada Paylaşın:
mehmet yaş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.