Çamurda çocuklar, Bir baþka oynuyorlar. Yarýný düþünmeden, Açlýklarýný hissetmeden.
Camiden gelen ezan sesini, Allahýn ne olduðunu. Dedelerinin namaza gidiþini, Oyunlarýyla birlikte düþünürler.
Yaptýklarý o çamur evler, Yarýn evleri olacaktý. Belki ayþelerle bile, Bu kadar mutlu olamayacaklardý.
Babasýnýn kaderine sövdüðünü, O bunu bilmeden uyuyacaktý. Rüyalarýndaki oyunlarla, Sabahlarý mutlu uyanacaktý .
Zenginin neden bu kadar acýmasýz, Fakiri neden bu kadar dertli. Ýnananýn ne kadar mutlu olduðunu, Çocuk kafasýyla anlayamazdý...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hasan Özaydın Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.