Birgün; Bir yazý okudum bir yerlerde, Sevginin inceliði vardý o sözlerde Hafýzamý zorluyor, anýmsýyorum. “Senin olan her þeyi “diyordu; “Sensizliði bile, seni hatýrlattýðý için çok seviyorum.”
Baþlýyor özlem dolu hikayem her gün; gün ýþýdýðýnda Ve yeniden buluþuyoruz kahvaltý masasýnda. Çay içiyorum kahvaltý alýþkanlýðým olmasa da, Ýçtiðim çay deðil; seni içiyorum yudum, yudum aslýnda.
Saat hiç yardýmcý olmuyor, Zaman daralýnca tutuluyor nefes. Ayrýlýk çaný gibi geliyor, Karýþtýrýlan son bardaðýn, çýkardýðý ses.
Bir hüzün çöküyor iþte o zaman Ýlk veda, baþlýyor artýk gözlerde, “Seni seviyorum” düþmez dilden hiçbir zaman Hoþça kal derken bile gizlidir mimiklerde.
Önce masada; yetmez, öperek uðurlarým kapýdan Sanki tekrar dönmeyecekmiþsin gibi. Gözden kayboluna dek el sallarým balkonda ardýndan Týpký…, Senin bana yaptýðýn gibi…
Üzgünüm; Yormazdým, kýyamazdým sana; koþuþtururdum yine ben, Görevi deðiþtik istemeden, iflas edince bendeki beden. Her ne kadar güzel ise yokluðunda özlemek, Asýl güzel olan; varlýðýnda kýymetini bilebilmek.
SENÝ SEVÝYORUM
15.06.2010 Birol Yiðit /Alanya
Sosyal Medyada Paylaşın:
ressam-şair Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.