Kâðýt, kalem, kitaptan beni ayýrma Mevlâ!
Baþka sýrdaþlarým yok þu dünya zindânýnda
Her birinden firâkým, cehennem kadar belâ
Yakma beni ne olur hüznün loþ meydânýnda
Ölür iken üç dostum: Kâðýt, kalem ve kitâb
Helâlleþmeye gelsin, baþka kimse istemem
Yoksa dinmez içimde, cehennem gibi azâb
Onlar varsa cennetten, dahi hisse istemem
Karagün dostum oldu bu aðaçtan eþyalar
Düþünce kalemlere tutundu parmaklarým
Melek gibi kâðýtlar, her gün beni oyalar
Ellerim bir kediyken onlarsa yumaklarým
Kitâbýn her sayfasý, rûhuma birer kanat
Kanat çýrparým gece nûrefþân semâlara
Her cümlenin sonunda nokta olur kâinat
Manalarý katiyyen görünmez amâlara
Bir ömür geçti gitti, inkisâr-ý hayâlle
Kâðýda kaderimi yazan kara kalemdi
Silmeye çalýþýrken gözlerimdeki selle
Kâðýtlarým da onu toprak misali emdi
Soner ÇAÐATAY (02:04) 30 Eylül 2011 / Wuppertal / Almanya