Suyun yüzeyi kabardý El deðince göðsüne Durulmadý bir vakit daha Kaldý öylece Sonra apansýz bir yürek doðruldu Ki yaðmur daha yeni baþlamýþtý Suyun gözlerine inmeye
Karanlýktý sokaklar Kaldýrýmlar caddeler limanlar Þehrin neonlarý beliriyordu Yüzümün yorgun kýsmýnda Bir el, bir el inatla Elmacýk kemiðine deðiniyordu
Saçma-sapan, yaralý-yarasýz Bir ben kaldým göðün altýnda Bir de þu mýsralar bir gece vakti Kuþlar bile her þeyin ayýrdýnda Kuþlar dediysem martýlar Durulacakken tam ayaklarý deðen suya
A. Selim AKOL
Sosyal Medyada Paylaşın:
MeLeKTaVuS Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.