yorgunum... ... sesim... bileklerim... zihnim... ve kirlenmiþ ellerim kadar....
d’üþüyorum... ve d’üþüþüyor beynimde k’anlýk bir gülümseyiþle ölüm.... düþtüðüm her zerreye bir ben b’ölüyorum... hiç olmadýðým kadar karanlýk düþler yoruyorum kendime,.. yarýnýmý saklýyorum yine kirletecek ellerime inat.. bugünümden göç’ebeleniyorum sonra; gözleri yumuk gençliðimin 3,2...1 sularýnda...
hadi kör et gözlerimi tüm renklere...ne dersem o olsun yeþilin rengi...karanlýk, gözlerimden daha çok korkutamasýn beni.. hadi zifiri et beni, boya renksizce...çýldýrmýþ renkler düþleyeyim hecelerine, duyulasý mavileri getir bana ..uzak tut! uzak tut gözümdeki karanlýktan renkleri...renksizce boya, en çok da maviye beni..
.
Sosyal Medyada Paylaşın:
H'içtenlik Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.