Doða aþký kalbimizi yakmazsa
Dere durur, ýrmak kurur, yol olur
Ýnsanoðlu çevresine bakmazsa
Göller uçar, toprak çatlar, çöl olur
Ormanlara düþünmeden kýyarsak
Yok edeni giriþimci sayarsak
Talanlarý dört bir yana yayarsak
Yaprak solar, aðaç ölür, dal olur
Hayvanlarý acýmadan vurursak
Katliamý seyrederek durursak
Bitmez gibi bir sonuca varýrsak
Yaþam biter, umut söner, kül olur
Doða küser yýkým sürüp giderse
Zehir kusar oksijeni biterse
Yer sarsýlýr doðal denge yiterse
Buzlar aðlar, sular çaðlar, sel olur
Alev olur ýlýk nemli havalar
Çorak olur bütün yeþil ovalar
Fýrtýnalar daðý taþý kovalar
Þimþek çakar, boran olur, yel olur
Övünürken vardýk diye biz aya
Varlýðýmýz sorun olur uzaya
En sonunda yeniliriz doðaya
Tüm neslimiz, esir düþer, kul olur
Hep beraber kafa beden yormazsak
Birlik olup hesabýný sormazsak
Tüm insanlýk candan karþý durmazsak
Kýyým sürer, töre olur, yol olur
Uðraþmazsak çözülmez bu bilmece
Savaþmazsak lafta kalýr sadece
Baþarýrsak destan olur her hece
Ozan söyler, Yýlmaz yazar, dil olur