Aðladým çocuklar gibi hýçkýra hýçkýra gözyaþým sel oldu da acýmadý Baðýrdým eli sopalý gibi vura kýra her yer kan revan oldu da korkmadý Anlattým hatip gibi baþýna soka soka Yalvardým çaresizler gibi avuç aça aça diz çökmediðim kaldý da anlamadý
Anlamadý anlamadý anlatamadým anlayamadým anlaþýlamadým býraktým kaçtým sonra daha ne yapsaydým
Þimdi daðlardayým yalnýz bir maðaradayým ateþ yaktým kendime onun baþýndayým karanlýk çökünce yatýyorum gün aydýnlanýnca kalkýyorum öyle yaþýyorum
Aðlasam taþlar anlýyor beni Anlatsam aðaçlar dinliyor beni Haykýrsam yamaçlar duyuyor beni dere akýyor yel esiyor kuþlar ötüyor insandan uzak orada dingin arýk baþýmla ot yiyorum ama çok þükür o biliyor o anlýyor o seviyor beni…
Tevfik Tekmen-Eylül/2011-Lüleburgaz
Sosyal Medyada Paylaşın:
Tevfik Tekmen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.