Gayya Ağlıyordu
Ay/ýþýðýna raylar döþemiþti gece
açýlan kapýnýn çengeline yýldýzlarýn ýslak kirpiði asýlýydý
ortalýkta yoktu güneþ
bir cenin gibi gecenin rahminde saklýydý, belki
belki de hiç doðmayacaktý
bir daha asma kucaðýna yeþil renkli kelebek
kan revan içindeydi yapraðý gülün
bir gün aðlýyordu haline ve korkuyordu
rüzgarýn nefesi deðdikçe ateþe
günah büyüyordu sýmsýcak yanýk kokuluydu cenin iþte
iblis katranýný döküyordu gayya aðlýyordu hâlâ
urganýn ucundaki kova acýlar içinde çýðlýðýný yamýyordu dipte ve
aceleyle soyunuyordu defterler
heyecanla tartýlýyordu mizanda
her tohum irin korkuyordu
yer yoktu yüzü gibi gök kaybolmuþtu
gayya d/aðlýyordu kendini ve
yaþanmýþ tüm masallar bedel ödüyordu tek tek
bedensizler inerken son sahneye ahla
dudaðýndaki batýklarý ayýklýyan ay seslendi
suçsuzum diyemeyecek kadar sen de suçlusun gayya...
Nurcan TALAY
26.09.2011
Saat:12:42
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.